ก่อนอื่นต้องขอพูดว่า สวัสดีครับ ที่คุณได้เข้ามาอ่านข้อความในหน้านี้จะด้วยความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
สักงอยเป็นชุมชนแห่งหนึ่งในอำเภอหล่มสักของจังหวัดเพชรบูรณ์ครับ ผมเกิดและโตที่นี่ครับ 🙂 แต่ได้มีโอกาสไปเรียนม.ปลายที่มหิดลวิทยานุสรณ์ ศาลายา แล้วไปต่อป.ตรีฟิสิกส์ (ทุนศรีตรังทอง) ที่มหิดล พญาไท แล้วก็ร่อนเร่ไปเรียนป.โทฟิสิกส์ (Mgr.) ที่ ม.ชาร์ลที่ปรากด้วยทุนรัฐบาลเช็ก แล้วก็มาจบป.เอกที่ ม.เปิดของอังกฤษโดยได้รับการสนับสนุนจากหน่วยวิจัยของม.อ๊อกซ์ฟอร์ดแห่งหนึ่งครับ และตอนนี้ก็ทำงานอยู่กับเค้าที่นั่นครับ
สักงอย ดอท คอม เป็นที่เล่าเรื่องราวที่ตัวผมเองสนใจครับ ข้อมูลที่เอามาแสดงนั้นอาจจะไม่ถูกต้อง ดังนั้นโปรดตรวจสอบก่อนนะครับ 🙂
หากอยากติดต่อพูดคุยกันก็ส่งจดหมายมาได้ที่
ป.ล. สักงอย ดอท คอม ได้รับการสนับสนุนเงินทุนจากทางร้านพิษณุ 2 ที่หล่มสักโดยเจ๊จอยครับและได้รับการอนุเคราะห์แว่นสายตาและนาฬิกาจากร้านนาทีทอง หล่มสักโดยเฮียอั๋นและเจ๊พร ต้องขอขอบคุณไว้นะทีนี้ด้วยครับ
Have you ever thought about it? We want to be famous as a writer, as a poet, as a painter, as a politician, as a singer, or what you will. Why? Because we really don’t love what we are doing. If you loved to sing, or to paint, or to write poems – if you really loved it – you would not be concerned with whether you are famous or not. To want to be famous is tawdry, trivial, stupid, it has no meaning; but , because we don’t love what we are doing, we want to enrich ourselves with fame. Our present education is rotten because it teaches us to love success and not what we are doing. The result has become more important than the action.
You know, it is good to hide your brilliance under a bushel, to be anonymous, to love what you are doing and not to show off. It is good to be kind without a name. That does not make you famous, it does not cause your photograph to appear in the newspapers. Politicians do not come to your door. You are just a creative human being living anonymously, and in that there is richness and great beauty.
— J. Krishnamurti
